Spring. A soidade do executivo (1987)

English version

A foto, pertencente á colección "New York" de 1987, foi tomada unha noite na estación de metro "Spring", nome moi suxestivo pero que funciona como unha ironía nun recinto tan pouco primaveral.
Só un home -co seu maletín de executivo- regresa á casa de volta do traballo. Acaba de perder o último tren e camiña frustrado e desorientado; o seu destino estaba ao final do túnel pero o tren partiu deixándoo na plataforma.
O ambiente desolador da estación baleira de xente evócame a soidade que sofren as persoas na grande urbe.
A velocidade do vagón parece unha metáfora do paso do tempo ... tempo que o executivo perde de vivir viaxando horas interminables nun tren que o leva a un traballo que non estaba nos seus primeiros soños.


Técnica
Cámara : Nikon FE
Obxectivo : Nikkor 24 mm. con xelatina Wratten Kodak CC30M
Película : Ektachrome 100 / 35 mm.
Luz : Interior fluorescente branco industrial
Exposición : 1/2 seg
Revelado : E6
Imaxe : Diapositiva dixitalizada
Positivo : Cibachrome 30x45 cm
Foto © Xoan Piñón

3 comentarios:

Anónimo dijo...

O tren non fuxe, está chegando.O executivo ergueuse de mañá cedo. A súa soidade é unha homenaxe ó mundo. De cando en vez un pouco de distancia. Un aquel de nós para volver ó encontro cos demais.Perdémonos o respecto cantaba Curtis, ninguén o escoitou.
M.R.Bolaño

Víctor González dijo...

Xoán: la verdad es que tu blog es muy especial. Tal vez por la calidad de las fotos y también porque publicas poco y el blog se mueve poco. Siempre me produce una mezcla de decepción y maravilla visitarlo. Decepción porque vengo a menudo y a menudo me encuentro la misma foto, que ya he visto. Y maravilla porque la foto siempre es maravillosa, aun cuando ya la conozca. Pero cuando aparece una nueva, entonces aun lo es más. Fantástica imagen, otra vez. Enhorabuena. Y sigue así, despacito, hace que el blog sea... diferente y más apreciado. Un abrazo,

Anónimo dijo...

Encuentro tu trabajo fotográfico maravilloso, y genera emociones en mi, que no entendía, pero leyendo el blog, me puse en contacto conmigo mismo, y logre ponerle nombre a cada emoción… fue una experiencia motivadora y nueva.
Sigue adelante,,,