"A Fronda dos Cervos" DOA (2011)

"A Fronda dos Cervos" DOA (2011)



Texto de Eva Veiga. 
Limiar de "A Fronda dos Cervos" (2011). DOA (FOL MUSICA).

Vén o cervo guiando a luz dende oriente até o fin da terra, alí onde o sol se funde por amor no mar. Vén a luz perfilar o pórtico glorioso baixo do que soan as secretas fontes, e mesmo trazar a ponte en arco de medio punto que se fai eco da cantiga. 
Vén o cervo-luz renacer no ritmo que anovado agroma do seu propio rastro.
Vén do silencio o son que florea na lira arbórea do corazón. 
Lírica Rosa na  que o orballo deita a súa escura claridade. 
Rosa que fai brisa e foxe a prol do vento. 
Cerva corría que non sabía dos cavorcos, altas herbas medrábanlle entre os peitos de impaciencia; meteoros, retrincos do ceo vestíanlle as coxas e aínda a alma que verdeaba; auga espida nos seus ollos, de lirios chea a súa ollada, cerva corría que non sabía dos cavorcos.
Ten sede o cervo e bebe mal de amor. Ferida que non cura. 
Na boca, unha herbiña dourada.
Na fronda dos cervos, os druídas conxuran a melancolía coa maxia das flores.
Todo danza en misteriosa harmonía.
O Maroot xace morto e envolto pola pel do cervo.
Un aire temperado. Unha corda que sostén o alento. Unha vibración eléctrica. 
Un brillo de metais. A raíz que percute contra o tempo.
Cómo chamar a iso que sustancia esta música, iso que con ela trae e con ela de nós leva, algo  inapreixable, mais que nos apalpa  e xa nunca igual se toca?
Será a Ausencia que escintila? Será o Mar? Alto mar do mar levado.

Eva Veiga



O Penedo "Cabeza de Serro" e a súa aba "Teso de María Galega", está no borde da Devesa da Rogueira; é unha xigantesca vieira verde (Circo glaciar), que se localiza entre Moreda Parada e Visuña -na serra de "O Courel"-.
A imaxe -que acompaña o poema de Eva Veiga- pertence a colección "Dez outonos no Courel" e abre o libreto do disco de DOA "A Fronda dos Cervos". Contén tamén un estudo crítico-literario das cantigas galego-portuguesas realizado por Federico Pérez.

© Foto Xoan Piñón

                                                                                       

5 comentarios:

Mónica Sabbatiello dijo...

Una foto mágica, para dejarse llevar hasta volverse poema... como el texto de Eva que conforma unitariamiente la belleza.

Unknown dijo...

Eva es Eva! y que se puede esperar... Sublime Eva, y gran ejemplo.

bertis dijo...

Me encantan todos tus fotos del Caurel, esta es super especial, el paisaje es impresionante y con tu sensibilidad mucho más. Berta

Amilamia dijo...

Fermosísimo texto de Eva para unha tamén fermosísisima foto de Xoán. Un diálogo entre a cor, a música e a palabra. Non pode haber máis música no texto de Eva, poido escoitar o agarimoso son das pegadas da cerva.

Víctor González dijo...

Este fin de semana he ido a Asturias. Como el trayecto en coche ofrece -con perspectiva- innumerables paisajes maravillosos, me he acordado unas cuantas veces de este post tuyo y de la foto. ¡Maravillosa! ¡Y enhorabuena por el nuevo disco!
Un abrazo,